Alle Johr, beim Chrichtbaambutze, fallt meer die Geschicht vun wnnser´Weihnachtsvochel oi. Es war e beesi Zeit, grad domols um die Weihnachtszeit, im letchte Kriechsjohr. Allegebott hammer im Bunker gehoggt, weil Fliecherarlarm war, un de Keller in unserm Heisje net genuch Schutz gebott hat.
Eigentlich wollten moi Eltere in dem Johr kää Chrichtbaam uffstelle, dann es hat außer e paar plankgeribbelte Äbbel, nix fer drunner zu lehe geb. Am Heilicheowendemoije hat de Vadder doch noch e Dannebaam un e Bindel Dannezwacke besorcht. Wie die Mudder denne Baam gesieh hat aht´se gescholl: So e Zasselheck, wo soll merr do noch was dran hänge, der hat jo kaum Ächt! Awwer de Vadder hat sich net aus de Ruh bringe geloss. Er hat denne Baam in den alt Chrichtbaamständer, mit dem griene Gaadezäunche drummerum, oigemach. Dann hat er mit em Handbohrer Löcher in des Stämmche gebohrt, hat merm Daschemesser Dannezwacke angespitzt un fecht in die Löche e noi gedrickt. Uff äämol hat e Baam do gestann, so egal wie er im Wald hät kenne net wachse.
Jetzt was awwers erumm mit zugugge. Die Deer is abgeschloß wor, weil es Chrichtkind de Baam butze det. Wie´s Owend worrís hat e wunnerbarer Chrichtbaam uffém Klääne Dischje gestann. Er war geschmickt mit de schänschte Kuchele un Dannezappe aus Glas, die vorm Kriech aus em Erzgebirch geschickt worr sinn.
Do debei war ach so klääner geoldener Vochel, der mich ganz fasziniert hat. Er hat so e feini Spiralfedder als Fuß un e Schwenzje aus weiße Glasfasere gehat. Wann merr´ne angetippt hat is´er uff soim Ächtche gewippt wie e echtes Rotschwenzje.
Kerze waren an demm Chrichtbaam kää dran, die sinn im Bunker gebraucht worr. E Selbcht gebauti Kabitfunzel hat dess Bäämche funkele un klitzere geloß. Immer werre hann ich die Finger an dem Vöchelche gehat un hans huppse geloß. Die Mudder hat gemähnt: Loß die Finger e wegg, du hasch kää Ruh bis´es kaputt is!
An dem Owend war kää Fliecherarlarm mer, so hatte´mer e paar Stunn Ruh.
Am nächste Daach hat´s werre gehäß, ab in de Bunker. Die Fenschter sinn uffgestellt worr, weche em Luftdruck, wann Bombe fallen, dass die Fenschterscheiwe net kabutt gehene. Jeder hat soi Rucksach uff de Buckel geschnallt un is uff´em schnellchte Weg in de Bunker. Kaum war merr dort ankumm, sinn ach schunn Bombe uff de Bahnhof un die Kasern gefall.
Wie merr geche Owend widder zurick kumm sinn, hammer e schääni Bescherung gehat. Am Haus war nix kaputt, awwer was in de Wohnung net fecht war hat kreitz un quer uff´em Borm geleh un de Chrichbaam mittedrinn. Kää Kuchel war ganz geblibb, die Ächt waren abgebroch, er hat erbärmlich ausgesieh. De Vadder hat´ne am Gibbel genum un widder uff es Dischje gestellt.
Die Scherwele un was sunscht noch dorum geleh hat hanse zammegekehrt. Allminanner warmer traurisch, weche dem schääne Chrichtbaam. Die Mamme hat gemähnt: Des is kää gut Zäche, wer wääß ob es nechstemol unser Heisje noch steht?
Die Verdunklung is e runnergeloss worr un die Mudder hat die Kabitfunsel angesteckt. Die hat so e weißes Licht gemach un so lange Schatte an die Wand geschmiss weil se uf em Disch gestan hat. Plötzlich han ich an dem ramboniert Chrichtbaam ebbes glitzere gesieh!
Dabber bin ich gugge gang, es Weichnachtsvöchelche war als änziches ganz geblibb. Laut hann ich geruf: Es is noch ganz, es Weihnachtsvöchelche lebt noch! Die ganz Familie hat no dem goldene Vöchelche geguggt, es war wie e Wunner. Irgendwie hat der Vochel die Stimmung, die so gedriggt war, werre verbessert. De Vadder hat´s vorne in de Mitte vun dem bombegeschädicht Chrichtbaam gesetzt un gesaad: Mer brauchen kää Angst sehaan, es Glick is net fortgefloh!
Ich hann dess Weihnachtsvöchelche nimmi angegriff, ich hat Angst es geht kabutt.
Der Chrichtbaam hat noch viele Daache gestann, weil merr nor noch imm Bunker gehoggt hann. Vunn der Zeit an, hat unser goldenes Weihnachtsvöchelche, jede Johr, e besonders schäänes Plätzje am Chrichtbaam kriet. Es is unser Glicksbringer! „Ach heit noch“
Rudolf Ritter
November 1991